وقتی سربازی فرمانده خود را می کشد (همچون سربازی که دیروز، با اسلحه خود ،یکی از افسران پادگانی در استان البرز را به گلوله بست و دهها مورد مشابهی که طی چند ماه گذشته در گوشه کنار کشور رخ داد و میدهد) یا دانش آموزی ،دانشجوئی ، مهندسی ،درس دکترا خوانده ای و...،خود را می کشد .یا خود زنی می کند.بغض های در گلو فشرده ملتی است که فرصت انتقاد واعتراض مدنی و غیر خشونت آمیز در مقابل بمباران خشونتی که ازسوی حاکمان جمهوری اسلامی و عمله ظلم آنان بطور شبانروز با آن مواجه بوده،نیافته است.اصولا استبداد،مفسده است،استبداد مطلقه، مطلقا مفسده است.در جامعه ای که فقط یک نفر حرف اول و آخر را در آن میزند.استبداد در زیر دستان حاکم مستبد نهادینه شده،ظلم به مظلوم عادت روزانه دیکتاتور حاکم و عمالش میگردد.تمام انقلابات بزرگ تاریخ بشریت در چنین جوی رخ داده اند.چون سرانجام خفقان وسکوت گورستانی و فریاد های خفه شده در گلوی مظلومین ،تبدیل به خروش آتش فشان خشم و نفرت و فریاد تمامی ملت علیه استبداد حاکم میگردد.بخصوص استبدادی که تمام جنایاتش را باسم خدا و دین، انجام داده ومیدهد.در پایان این انقلاب(که هر لحظه و ثانیه امکان نشتر زدن آن در جامعه ملا زده و سپاهی و بسیجی زده و اصولگرا و اصلاح طلب زده ایران است) دیگر نه از آن دیکتاتور مطلقه و عمال ظلم اش اثری می ماند و نه از آن خدا و دینی که ابزار حکام ظالم بوده اند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر